lunes, 12 de noviembre de 2007

Felices aficiones.


Por mil motivos llegó tarde a su vocación y otros mil hicieron que aprobase las oposiciones.Maestra de E.S.A,plaza en la D.G.I.P,cincuenta años y amante de la literatura.
El primer día de su "toma de posesión"estaba nerviosa,quince tíos voluntarios delante,quince ansias de pasar del tercer grado a la libertad condicional.Cuando antes había leído los expedientes:sentencias sin confirmar,otras en firme ,el director le dijo que era un centro tranquilo,casi como un internado;rateros,drogadictos rehabilitados,navajeros y presuntos chulos eran sus alumnos.La media de edad de la clase no superaba los treinta y cinco,tendría que buscar algo que la ayudase a interesarlos.
Doña Ana, como la llamaban sus alumnos,tenía muchas ideas,montar un cine en clase,una imprenta y crear una biblioteca al gusto eran sus favoritas.Desarrolló un cuestionario,dónde sin meterse en asuntos personales,preguntaba por los gustos literarios,por las aficiones.La respuesta le dejó pocos recursos,los títulos de películas superaban a las novelas,los autores no tenían nombre y sólo alguno recordaba los plomazos clásicos de la primaria.Ninguno de los quince tenía vis-á vis, no tenían pareja,pero los quince tenían interés por el sexo.
Sonrió imaginándolos en sus celdas dando rienda suelta a sus fantasías,los veía prácticos e irracionales, infelices,ella que consideraba el sexo lógico y racional.
Ninguno podía hacer nada salvo querese a sí mismo,no podían ir de putas y cuando la sangre hervía practicaban el onanismo.
Impartía las asignaturas del programa con un horario distendido,cambiaban de materia según el día y los ánimos.Los lunes eran tensos y faltos de interés por lo que optó por la literatura,después de darle muchas vueltas decidió dar a sus chicos una novela erótica a leer.
Después de todo si Bataille un clásico del género explicaba el erotismo como el esfuerzo desesperado del ser humano para vencer la soledad,su elección sería acertada.Eligió "El hombre de sus sueños",de Bertini,repartió los ejemplares por las mesas y el color rosa de la encuadernación creó comentarios divertidos:
-Leeremos una novela rosa.
-Prefiero el playboy.
-tiene fotos?
Ana no se inmutó,se limitó a soltarles,- él que no quiera que no lea,él se lo pierde.
Al día siguiente cuando posó su cartera sobre la mesa el silencio la distrajo,miró a sus alumnos y se encontró con quince caras atónitas,sonrisas bobas y ojeras pronunciadas.
Una gran sensación de madame, de sacerdotisa excepcional, de poder,la invadió.

39 comentarios:

Suso Lista dijo...

Empeza ben a sacerdotisa. Supoño que esa noite, as camas dos reclusos, fixeron mais ruido do habitual.

Miss.Burton dijo...

ESA ES LA ACTITUD, olé los huevos de la sacerdotisa¡¡¡ Y es que no hay nada cómo dar caña a los que parecen estar pasados de tuerca... siempre funciona, guapa, siempre¡
Un besazo, tremendo relato... si es real... ufff, eres la heroína de este siglo...
BSAZOSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS¡¡¡

Mararía dijo...

Xenial, a historia e a osadía. Un saúdo.

A lareira de Santiso dijo...

Fermosa historia, e invencible tamén a forza do erotismo.
Apertas, Vermella

alexandrecastro dijo...

gostei muito desta sua abordagem! é o que se pode chamar de "dar a volta" aos alunos e conseguir com que les lhe venham comer à mão...! Beijinho

Mararía dijo...

Gracias por adicarme este relato, o vou a gardar porque gústame de verdade.

Gustoume Sylvia, pero non son moi do Art-Decó. Explícito sí que é, pero eu creo que fala máis da liberdade.

Mararía dijo...

Xa o teño gardado, nunca imprimo nada, pero casi que o vou a imprimir tamén.

Un saúdo.

Mararía dijo...

"Racional e lóxico" esa sí que foi boa. Non sei de onde sacas tales conclusións, si miras o redor a loucura non deixa de ser un descontrol das emocións ¿no é?

Mararía dijo...

Lóxico dende o punto de vista da selección natural e a reproducción, sí, claro, é lóxico e racional. Aí teño que darte a razón.

Mararía dijo...

Non sei que decirte, sí, podes elexir ca razón e a lóxica, onde, cando e con quén. Pero, outras tantas veces, non é así, simplemente de repente salta algo e fora de toda lóxica, e desprezando totalmente a razón, fas verdaderas loucuras, e polo menos en apariencia non hai razón ningunha.

Así que, non podo discutir o que dis porque tes razón, pero penso que as veces se actúa desde a sinrazón. Non sei.

Pero bueno, non me fagas moito caso que hoxe non estou moi lúcida e penso máis ben pouco, teño as neuronas húmedas e pegadas como cando tendes a roupa da lavadora, e ademáis case non durmin, así que hoxe non son persoa. Jajjajejajeajej

Mararía dijo...

Ja,jajajaj, xa pode selo con eses cadros que fai. Eu na sua obra paréceme que nos pinta como una animal máis da natureza, instintivo e racional, libre, e as veces salvaxes. En xeral gustoume bastante, o que pasa é que o Art Decó cústame un pouco.

Seguro que a racionalidade e lóxica das que dispós non son fruto da idade, que aínda eres ben xoven, poño a man non lume a que fuches sempre así. Eu son a outra cara da moeda, impulsiva, soñadora e chiflada. Pero bueno, ten que haber de todo neste mundo ....

Jajajejajejajej.

insomniorizar dijo...

graciñas por estas verbas,
de tanta reflexión,
nestes días de información desinformada,
de tanta estupidez, nestes días de tantas reflexions convertidas en politono.

graciñas como non polas palabras verquidas no blo de Pau,que son un ocano, neste silencio.

non ai moito que celebrar, non.
eles q celebren e que fagan ata politonos da celebración. q aproveite.

un saúdo

Mararía dijo...

O refrán é ben certo. Fíxome gracia que dixeras que es unha muller feliz cando te deixan, neso coincidimos, eu tamén. Jajjajj

Non cabe dúbida de que as experiencias van orientando a razón, aprendemos,... e o tempo tamén da outra perspectiva as cousas. Pero sí xa confirmo que es ben razoable e lóxica, pero seguriño que sáeche ese puntiño de loucura nos momentos máis inoportunos, jajajaj, deixándote descolgada ¿ou non? jajejjae. Mándame un pouco de razón e lóxica para aquí, así ca que a ti te sobra axusto eu a miña. Jajjaj

Mararía dijo...

¡NON PODO CRER QUE FIXERAS TAL COUSA! ¡E non te despediron do traballo! Estou impresionada. ¿Cómo se te ocurriu tal cousa? Tes boa razón, menos mal que fuches adquirindo algo de razón.!!

Eu non fago esas trasnadas, quizáis as veces unha pequena rebeldía, vouche contar logo eu tamén unha anécdota: na Universidade, primeiro ano de carreira, Dereito Romano, o crollo-pedra de Dios y su madre (non para min que se me daba ben). Primer día de clase, entra D. X, profesor da asignatura. Eu estaba sentada na primeira fila (xa sabes, a típica delegada de clase no instituto, a sindicalista, a crente na xustiza, a vai cambia-lo mundo, non a hipocresía, ... e toda esa merda idealista que non sirve para nada). Púxose diante do encerado e empezou a falar "o libro da asignatura é X, tedes que estudiar por él, que a min non me pagan por darvos a lección, bla bla bla" (xa non recordo ben o que dixo). Eu mireino, non sei cómo pero o caso é que algo me debeu notar e díxome "¿ten algo que decir señorita? e eu claro, levanteime do asento e díxenlle "pois sí, a vostede páganlle por explicar, se non lle interesa adíquese a outra cousa e deixe que cobren outros o salario". Púxose roxo e mandoume sentar. A historia correuse por toda a Universidade, ata me parou algunha xente nos pasillos, era o profe croio, o profe terrible,.. . O caso é que nos levamos estupendamente, a última vez que o vin, foi por casualidade, e me invitou a cear. Non fun porsuposto, era un baboso.

Eu facía ese tipo de cousas, agora non se me ocurre facer o imbécil, agora fago o de todos, sonreír e a outra cousa.

Mararía dijo...

Tamén recordo que no Instituto, en COU - e esta foi realmente boa - eu era a delegada de clase e se convocou unha folga. A típica folga que só beneficiaba os profesores, os alumnos nada. Total que iba xa para fora cando vin que estaban tódolos profesores no bar do instituto, e pensei, qué morro teñen, van a cobrar igual como se deran clase e nós a facer o parvo. Así que entrei e fixen vir a darme as clases creo recordar que o profe de matemáticas, e logo a de lingua. Díxenlles que eu non participaba na folga e que tiñan que vir a darme clase. E viñeron, o primeiro foi o de mates, era un que tiña un pao metido no cú, eso tamén foi ben comentado, ejejjeje.

Bueno, xa ves tonterías, pero a tua de Fraga foi a bomba. Jajajjejaej. Agora vou recordando máis. Jjajejaje.

Mararía dijo...

Ala, outra que se ben a mofar da profesión, todos a chinchar. A ver, ¿cal é a túa? que vou a chinchar eu, jajrjjajr.

"Cuza" pregúntome que quererá decir a palabreja.

Seguro que valías moito, polo menos tiñas ideas, non pasabas pola vida como se non fose contigo, que é o que se fai agora.

Tiveches sorte, porque o propio D. Manuel podía mandarte a Portugal, exiliada. Jjajejaejajeja.

Mar Arável dijo...

A VIDA É FEITA DE PEQUENOS NADAS

GRANDES INSTANTES

Mararía dijo...

Así que significa o demo pero en feminino. Boa descripción. Jajjajaj.

Eres unha súper muller, das todoterreno, qué envexa. Eu son incapaz de facer todo a vez. De amante-esposa, eso recórdame que tes unha débeda pendiente e sigo a esperar .... polo cumprimento. ¿Qué tal o sexperimento?

Pau dijo...

Supoño que o peor que lle pode pasar a unha persoa é que o priven de liberdade, e si a eso uneslle unha escasez de cultura ou interese por algo, ten que ser ben fodido. Cousas como as de doña Ana son o que fan que todavia un crea no xenero humano

Anónimo dijo...

Efectivamente, efectivamente, dous máis dous son catro, está clarísimo que o erotismo é un dos mellores recursos literarios do que pode botar man alguén para que lle presten atención inmediata.
A verdade non sei como rematará esta historia, alí, todos recluidos...

ivone dijo...

ainda comecei a ler mas na terceira linha desisti de tentar traduzir.
é que estou um pouco preguiçosa hoje.

fico-me deliciada por olhar mais uma vez para matisse. o eterno ma__ti__sse...

Ra dijo...

Me ha sacado usted una sonrisa.
Bicos, Vermella.

Alexan dijo...

Sempre debemos tratar de abrir as ventás que conducen a novos horizontes é incluso cun punto de loucura.
Unha aperta

Mararía dijo...

Vermella, gracias, gústame que te guste.

un dress dijo...

magníficas cores!!

e sim, bela história

de...alegria e plenitude...!?:)



beijO

rosa enriquez dijo...

XENIAL Vermella¡ Esta historia encantoume. Levoume vostede a lembrar a D.H. Lawrence e ao gardabosques tan brutal que fixo a Lady Chaterlay tremer de satisfacción ali, no medio da herba... Mmmm¡¡
Un bico

Chousa da Alcandra dijo...

Eu penso que me perdín un chisco nos comentarios. Será que as xeadas destes días afectan os meus miolos...

L. M. Armas dijo...

Estupendo relato. No sé por qué, pero lo siento muy personal.

Cuando entro a tu blog siempre lo hago con expectativa. Y déjame decirte que esa expectativa es muy recompensada.

Un beso.

LM

A Conxurada dijo...

Eu tamén tiven unha mestra á que chamabamos Doña Ana...pero non era tan suxestiva,jeje.

Son Unha Xoaniña dijo...

Moi bo o relato, encantoume.
Ten recursos Dona Ana, e moi boa estratexia para achegara a literatura aos alumnos desinteresados.
Saúdos.

LALELO dijo...

Si tienes sed debes beber, si tienes hambre debes comer,despues mear y defecar, muy logico el razonamiento de la profesora, consiguio que leyeran algo y que su imaginacion llegara mucho mas lejos que con las tetas del plaboy.
Un beso.

Anónimo dijo...

Parece que a profe deu no clavo.

Mararía dijo...

Ando por aquí, no traballo, o que pasa que as veces teño que saír. ¿E ti, que xa fai tempo que non das noticia?

Mararía dijo...

¿Fin de semana amoroso? pillina. Vexo que tes unha vida sexual moi cumprida, nada, nada, pois a darlle todo o fin de semana e a coller ideas, jajajjjjajj. Logo o quero ver nun post, non o gardes só para ti, así podo roubarche as ideas e probalas eu tamén. Jjajajja.

Eu aínda traballo pola tarde, pero teño que subir ata Ourense, e aínda non sei, como vou facer.

Agora si traballamos así, afúndesenos a empresa, porque estamos aquí as duas de laretas. Xa digo eu, e que os venres non apetece traballar, apetecen outras cousas... Jajjajaja

Pois eu non teño plans especiais para o fin de semana, máis que poñerme ó día no traballo, que esta semana andiven moi despistada e perdendo o tempo e agora os prazos apúranme.

Mararía dijo...

A Garda Civil mentiuche, ou igual o fixo por desconocemento. Nos xuizos, sobre todo na vía penal (tanto faltas como delitos) está o acusado - pode non aparecer - pero si asiste ó xuizo vai estar na sala de vistas, sentado no primeiro banquillo. Polo tanto sempre vai a ver a acusación, as testemuñas, peritos, .... a quen vaia a declarar. A única maneira de non velo e de que non te vexa sería solicitar un biombo (faise as veces nos delitos de violación nos que a maioría das víctimas non queren ver ó agresor). Xa te adelanto que aunque solicitases un biombo non cho iban dar porque non tes unha "xustificación razoable" (estrictamente). En calquera caso, sabería que eras ti a que declarabas porque pregúntanche si eres X., con nome e apelidos. Resumindo: ou o acusado falta o xuizo (non o soen facer porque os perxudica) ou senón sempre ve as testemuñas.

Qué podes facer? Si te sintes acosada, ameazada, ou te ve pola rúa e te insulta, ...., tes que denuncialo. Acércaste ó cuartel e denuncias, denuncias todo o que che faga e punto.

Non hai moito máis, xa sabes como é, as medidas se toman cando te encontren morta, e xa son medidas funerarias (é unha esaxeración, pero as veces parece que é eso o que ocurre).

Mararía dijo...

Non sei ahí, pero aquí si chamas en plan anónimo non ven nin Dios, esíxente que te identifiques. Eu algunha vez vin algunha cousa, fará un par de meses, estaba eu ca miña cadela paseando a carón do río e nunha ponte a, non sei, 6 metros ou así, houbo un reparto de drogas, (aquí tamén nos coñecemos todos), e eu pasei de todo. Si denuncio, non podo probalo, porque a hora da proba, me deixan en bragas, porque desde tan lonxe é imposible qué identificara qué se estaba entregando, aínda que eu sei de sobra qué era e quénes eran.

Eso é o que consiguen, que todos nos quedemos ó marxe.

Ti non te preocupes, e se tes algún problema denuncias, e se tes medo o dis para que te poñan algunha medida. Eu as veces, en casos concretos, ademáis das medidas cautelares, falo persoalmente ca policía nacional (cos coñecidos) e pídolles que pasen por xunto da víctima de vez en cando, ou a horas concretas, ... pero xa é extraoficialmente ....

Mararía dijo...

Porque por ex. a violencia de xénero é moi jodida, aínda que poñan orde de alexamento, o fulano vai por ex. o teu traballo, pégache un tiro e quedas con él, xa non te da tempo nin a avisar que infrinxiu a orde, ¿entendes? As medidas, cando é de verdade, non chegas, son manifestamente insuficientes, e as veces hai que facer algo.

el nombre... dijo...

Un relato excelente.
Con algunas cosas me sentí identificada!!!!
Te dejo un beso...¿qué más agregar?

el nombre... dijo...

Epectacular, sacerdotiza, exorcizadora de mentes, nada de profesora puesta a "enseñar", sino provocadora de gente dispuesta a seguir aprendiendo...
Me encantó.