miércoles, 18 de junio de 2008

Conxuro



Coa mesma naturalidade que algúns de nós pediríamos que nós tocase unha lotería, ter boa saúde ou así, Mariña simplemente dixo: Quero un amante.

A meiga que atendía estas peticións non estaba preparada para tal encargo pero faría o posible .Consultou as súas devanceiras e estas dixéronlle que non era tan complicado, as mulleres levaban toda a vida pedindo o mesmo, chamárano como o chamaran. Paixón, amor e dedicación ían unidas na definición.
Ao ser ela unha meiga destes tempos fixo co consello o mesmo que calquera de nós, colleu o que lle parecía ben e rexeitou o resto. Tiña que admitir que lle sorprendía bastante que non lle pedira un noivo ou un marido,inda que por outra banda gustáballe o encanto e connotacións da palabra amante. Ela era unha fada ,unha bruxa boa que gustaba do prohibido. Lembraba cando as mulleres pedían un home, aquelas cantigas das romarías –“San Antonio bendito, dádeme un home, inda que me mate inda que me esfole-“. Por sorte como os santos as veces non cumplían, cando lle viña un encargo deses facíase a xorda. Non facía tanto tempo de todo aquelo , ou sí o facía porque ela levaba de meiga dende que o mundo é mundo. Reíuse coma unha tola cando acordou un aquelarre no que lle contaron o qué era a liberación femenina.

Todo o conxuro tiña que estar listo para a noite de San.Xoán, así que entre unhas cousas e outras tiña que darse présa .Escribiu no seu caderno os ingredientes necesarios para o ritual, as instruccións que tiña que seguer a demandante e memorizou as palabras que ela mesma debía decir no intre mesmo do conxuro .Debíalle explicar con moito coidado a importancia deste punto a súa benefactora, de non estaren sincronizadas as dúas o sortilexio carecería de valor, pero para eso estaban os móbiles. Unha semana antes citoúna as dez da noite nas fragas do Eume, Mariña aínda que intentaba disimular estaba nerviosa, alí diante dunha fogueira pequena e alumeante estaba o seu futuro..A meiga que para eso é sabichona de máis deulle unha infusión de loureiro romano, papoula e romeo .Beberon e deu comenzo o pacto co demo. A meiga espíuse e untóuse cunha manteiga olorosa que recendía a laranxeira, ordenoulle a Mariña que imaxinara ao seu amante, que lle dixera todo o que esperaba del.

Mariña pechou os ollos, ante ela un home cunha lingua que a bicaba na boca, nos peitos,nas coxas; rodeaba as súas mamilas convertíndoas en dous osos de cereixa.
Cas mans acarizouse, o seu dedo índice convertido en lingua dibuxaba ondas nas súas cadeiras, acariñaba o embigo e detíase sen présa na porta do seu sexo. Aquí o dedo maior axudaba ao índice e entre os dous acariciaban paseniño os labios da súa vulva. As meixelas acesas,os beizos húmidos e brilantes deixábanlle bastante claro á meiga o que Mariña quería.

Comenzou a instruíla nos preparativos: queimar un corazón de serpe,morder unha rama de carballo,mollar o pelo cunha mistura de estragón e lavanda, e por último pasar descalza por riba do lume. Todo este sortilexio debía repetilo ela mesma e soa na noite de San Xoán e saltar tamén unha larada , no intre mesmo de acabar de saltar debía avisa-la para poder así berrar a meiga as palabras secretas ao Demo e que el xa faría o resto...........
Despedíronse non sin antes prometerlle a meiga que o seu amante sería o máis solícito , engadindo:

Será teu,eternamente teu.

martes, 10 de junio de 2008

Catarsis casual.


Había pasado un período difícil pero fue capaz de perdonar, de casi olvidar el mal trago, lo malo fue que por eso por "perdonar", se sentía culpable.
Apuntarse a aquellas clases de teatro no hubiese significado gran cosa en su vida pero significó:
A medida que las semanas pasaban mayor era su capacidad de concentración en los pequeños papeles.Aunque la expresión corporal fue lo que más difícil le pareció,soltarse fue como casi una explosión.Un día que ensayaban el Tartufo de Molière se introdujo tanto en su papel de Leonor que las felicitaciones fueron grandes aplausos.
Para su satisfacción personal un buen día el monitor de las clases la invitó a participar en un casting,un grupo de teatro amateur estaba buscando protagonista femenina.Decidida y tímida acudió y en menos de diez minutos el papel era suyo.La obra una adaptación de "Alves y Compañia" de Eça de Queirós.
En muy pocos días se aprendió el papel,le resultó fácil ya que jugaba con la ventaja de haber vivido muchas de las escenas aunque al revés. Su papel de Ludovina le venía tan a la medida que en los ensayos tanto el director como sus compañeros estaban maravillados con su talento y sensualidad.
El día del estreno no estaba excesivamente nerviosa pero la ansiedad la había acompañado toda la mañana.A las ocho en punto se levantó el telón y ahí estaba ella,en ropa interior,sentada en un sofá al lado de un hombre atractivo.Besos y caricias trasmitiendo verdadera pasión.Una puerta en el fondo del escenario es el hueco por dónde aparece un esposo que pasa de traicionado a ridículo en un segundo.
En ese momento nuestra actriz gira su cabeza a la fila tres asiento ocho,donde está sentado su marido que no hace mucho tiempo representó también de protagonista la misma escena en la vida real..............