miércoles, 7 de noviembre de 2007

Desorden emocional.



Cada sábado moría de amor, cada sábado era el primer día de una nueva vida, salía de casa hecho un "pincel" y decidido a encontrar su otro yo. La historia siempre empezaba igual,una barra y un Nestea, los colegas a lo suyo y él a lo que fuese. Las chicas ya habían corrido la voz diciendo que era un tipo especial, y él con esa etiqueta era el hombro perfecto,el confidente ideal. Sus amigos lo envidiaban,siempre tan rodeado del sexo opuesto.
Luz y Clara fueron las primeras en cambiar el adjetivo especial y con esa naturalidad que da el final de la adolescencia,un día soltaron: seguro que es gay.
Cuando el comentario llegó al bando de los chicos,este se bifurcó en dos caminos,unos que no y los otros " yo ya lo sabía".

El único que no se enteraba de nada era David, él sólo había notado que las chicas no eran para tanto como contaban ,que a él estas no le revolucionaban las hormonas,que seguro habría alguien que sí lo haría.Y lo hubo, llegó el otoño y la entrada en la Facultad, nuevos amigos,independencia,desorden emocional y aprender a ser uno mismo.

Su turno de tarde le dejaba las mañanas libres,las visitas a al biblioteca se volvieron asiduas y el contacto con el bibliotecario en amistad. Su mente en aquellos días era un hervidero,interrogantes y admiraciones se sucedían.

Quiso la suerte que el primer fin de semana que decidió quedarse empezase a llover,llamó a casa y pidió una receta que su madre le dio con todos los pasos detallados.Fue al supermercado a comprar la infraestructura y allí estaba Manuel, se puso tan nervioso que el bote de tomate que tenía en la mano cayó al suelo cambiando de gris opaco a rojo pasión el color de las baldosas.Con el estruendo Manuel giró la cabeza y con una gran risa nerviosa se saludaron.

Manuel lo invitó a su casa, podrían hacer juntos la comida y después charlar,David aceptó decidido y los dos subieron animadamente por Santa Susana hasta la casa de Manuel.Nada más llegar el simple roce de colgar los abrigos disipó todas las dudas y David se lanzó a la boca de Manuel,el beso tímido y tembloroso rompió todas las barreras,y allí delante del "galán de noche" que sujetaba los abrigos se amaron apasionadamente.


Sigue muriendo de amor algunos sábados pero los domingos se levanta decidido y antes de comer se sube al tren que lo lleva a su otro yo........................

19 comentarios:

Mar Arável dijo...

A desordem

organizada

pode dar outras cores nos jardins

bjs

Alexan dijo...

Os cami�os do amor, son tan diversos coma persoas hai no universo.
Un sa�do

Mararía dijo...

Uff, unha dobre vida ... Eu non me acercaría a un tío que bebe Nestea pretendendo botar un polvo esa noite, polo menos polo menos ten que darlle o Licor Café.

Un saudo. Gustoume ben.

Anónimo dijo...

Bueno, un poco de desorden emocional si, desde luego, pero...¿Se pueden ordenar las emociones?
Yo supongo que no.
Bicos, Vermella.
¿Santa Susana? ¿A carballeira? Hermoso lugar por el que ir subiendo.

A Conxurada dijo...

Ben bonito o relato, pero o da dobre vida deixoume algo desacougante.

Alpertas

alexandrecastro dijo...

como sempre um bom texto. gostei muito da abordagem e do "drama" emocional. beijinho

Mararía dijo...

Vermella, algúns dos teus lectores estamos esperando polo relato do "O compañeiro de cama e os meus osiños".

Xa sabes que eu son moi curiosa, e cotilla, e correveidile, e galiña, e ... un montón de cousas máis relacionadas co saber da vida allea ...

Un saúdo. ;D

un dress dijo...

poetico in extremis...

muito muito bonitO!!!

eu acho que nada-mas nada!! acontece por acaso..........................:)



beijO

Pau dijo...

Bo relato. Non creo que existe orden nos sentimentos. Son como son, e eles son os que fan felices aos homes

Suso Lista dijo...

Vaites, vaites...Contalo moi ben.

Mararía dijo...

Vermella, teño que recoñecerte, así en privado e baixiño, que non son moi boa falando de sexo (nin facendo,jajajjej), así que non sei si poderei darte máis material para o sexperimento .... si se me ocorre algo xa te comento ....

Así, que sí, pillina, observando desde o silencio... ..., xa vexo, vou a ver si consigo pór unha desculpa creíble: " ... é que a cousa foi derivando, así, sen máis, sin querer querendo, non sei ben como explicalo, pero é san, ante todo é san, que eu, son unha muller casada e ... vicios os menos ..., o que pasa é que a min, padre, o tema político ponme, é sin querer, pero, cando me falan da patria venme a cabeza, toliña de todo, a imaxe de Fraga e, sin que o sepa ninguén, o imaxino cando era presidente da Xunta, e xa voume, voume só véndolle a cara, e se o imaxino espido e con ese movemento que ten ó andar, que che vou a dicir ... ti ven o ves, se xa estivo con Franco e todo, é un home experimentado, curtido na dereita extrema e, ay, ay, non podo nin seguir falando que me acaloro ..."

Mararía dijo...

Vamos a convertir esto nun canal porno. Jajjaejajjeaj

E que os venres pola tarde son moi malos, non se pode vir ó traballo porque o final non se fai nada. Vou ter que deixar o licor café que creo que non me está facendo moito ben. Jjajejajejajej

Mararía dijo...

Xa estou vendo o cuadro "El Gran Masturbador" de Dalí.

O Profeta dijo...

Arranquei as cordas à viola
Calei este altivo tambor
Emudeci meu prazenteiro canto
Sou tecelão de sentires no vale do desamor


Bom fim de semana


Mágico beijo

Mararía dijo...

Sylvie ....?? Tes que darme o apelido, non a coñezo. Sí, recoñezo que en ocasións son moi bruta. Díxenche ese cadro de Dalí porque pensei que era o pintor que máis te gustaba, e tamén porque é o único que eu coñezo que pintou tal cousa ... jajajea.

Eu tamén me vou a ir agora prontiño, porque o venres non me apetece nada traballar, o resto da semana tampouco, pero o venres menos ...

Un saúdo.

el nombre... dijo...

Me parece que el desorden emocional, finalmente se ordenó. Según reglas que no tienen que ver con un "orden establecido", pero las emociones tomaron su lugar!

Y cada uno a su puesto, digan lo que quieran!!!!



besosossssssssssssssssssss

Miss.Burton dijo...

Dificil eso de vivir dos historias, pero diría que ya se decidió, y ordenó ideas, y emociones. Lo que es importante es que se decida a vivir una sola vida... el resto se colocará solo.
BSSSSSSSSSSSSSSSS

Chousa da Alcandra dijo...

"...y allí delante del "galán de noche" que sujetaba los abrigos se amaron apasionadamente".
Amáronse con testemuñas. Valentes!!!

SHEREZADE dijo...

Morir de amor de vez en cuando no es malo, porque nos recuerda que corrimos el riesgo de amar y perdimos, pero lo que realmente es malo, es que tanto tiempo puedas salir de esa amargura.

Besos.

Saludos!