jueves, 13 de diciembre de 2007

Recordar en colores.



Todo empezó con un curioso percance casero, salió de casa con las zapatillas puestas y sin las llaves.

Ella misma se reía al contarlo:

-Daba risa verme,el bolso,el pañuelo a juego con la blusa y esas ridículas pantuflas nórdicas,lo de las llaves no sé, nunca me había pasado.

Su compañero se preocupó lo justo aquella vez, pero el día que llegó a casa y la encontró cenando a la hora del café, se le vino el mundo encima.Ella ante la petición de una explicación lógica,se echó a llorar como una niña.El diagnóstico médico fue fatídico y alentador a la vez,Alzheimer en el primer estadio.La prescripción unos medicamentos y clases de "apoyo".

Aprendieron un montón de trucos contra aquel intruso,un corcho clavado en la puerta recordaba coger las llaves antes de irse,postits de colores en las habitaciones,lo amarillo importante,lo rosa secundario,post amarillo en el armario,primero ropa interior,después falda o pantalón,la blusa,rosa al lado de los zapatos................

En resumen cosa que ya sabía pero que ha olvidado.Como después del uno viene el dos y no el tres,volvieron al neurólogo quién también se sorprendió por el rápido descenso.

Ya no recuerda nada, sólo a veces sonríe y tiene segundos de conexión,y aunque la cuidan,la miman y la quieren,los suyos maldicen tanto su enfermedad que han perdido la sonrisa,la esperanza,la ilusión.Penetrantes miradas de ella hacia su compañero parecen suplicar el fin,él por momentos no les hace caso pero a veces recuerda estos versos:

"Na riqueza e na pobreza,no melhor e no pior, até que a morte vos separe"

Perfeitamente.

Sempre cumpri o que assinei.

Por tanto estrangulei-a e fui-me embora.

Poema de M.Henrique Leiria,titulado "Casamento".

30 comentarios:

Unknown dijo...

tan dramáticamente real, que me hizo llorar....
ponte en su lugar, pero no el de la enferma...
un saudo borroso, por exceso de liquidos

A Conxurada dijo...

A min por desgracia, o becho ese rouba recordos tocoume ben de preto, é un suplicio, para os que a padecen e para os que rodean a quena padece.

Saúdos

Son Unha Xoaniña dijo...

É un monstro terrorífico esta enfermidade, nos primeiros estadíos para o que a padece pero despois e durante longo tempo para os que están ao redor.
Fermoso texto, emocionoume.
Unha aperta.

AnaLua dijo...

Estou encantada com os textos!
A língua espanhola deixa as palavras tão mais bonitas... as frases tão mais doloridas!

Beijos do Brasil.

BK dijo...

Se me ha puesto la piel de gallina, es un relato muy triste....pero la vida es así de puñetera.....y a veces ya no sabes que hacer para recupertarte, hacerte más fuerte y seguir luchando ya con las pocas fuerzas que te quedan.

Suso Lista dijo...

Terrible enfermedade donde as haia.

Mararía dijo...

Moi bo. Ben explicado, moi plástico. É enche de tristura, é certo, é tan certo que pode pasarlle a un ou algún ser querido que mete medo. Eu estou noutra loita, pero seguramente non a cambiaba por ésta.

Mararía dijo...

Gracias Vermella, es un sol.

insomniorizar dijo...

eu sempre digo que no me arrepinto de nada, das cousas que fixen, das decisions que tomei... foran boas ou malas.
Sempre digo, que das cousas malas que me aconteceron, aprendín moito máis.
Sempre, para camiñar pola vida tomo boa conta da miña experiencia, dos meu recordos...
Pero, se un día non teño ese pasado que me axuda a coller camiño1
Q medo!
ë realmente terrorífico.
A min gustaríame deixar esta vida mantendo os meus recordos nos méus pes!

esta infermidade é terrible para os que a sufren e para os que estan o lado deste.
Unha vez máis graciñas polas túas verbas!

Alexan dijo...

Toda-las enfermidades son dolorosas , pero o Alzheimer � especialmente terrorifica. Terrible para os afectados � para os seus coidadores.
Unha aperta

FERNANDA & SONETOS dijo...

Olá Vermella, passei e gostei muito!!!
Deixo-te um abraço de carinho.
Fernandinha

Chousa da Alcandra dijo...

Por abundar no xa comentado, dicir que xa hai descritas necesidades terepéuticas para os coidadores-familiares dos enfermos de demencias.
Dolorosísimas enfermedades que fan pensar na necesidade obrigada de ter que vivir...

Unha aperta

Paz Zeltia dijo...

Rebaños de neuronas huyen en manada

Sálvese quien pueda, empieza la caza.

(Def Con Dos)

Pau dijo...

É unha enfermidade ben fodida, tanto para quen a ten pero sobre todo pare quen o cuida con todo mimo e amor.
Nestos tempos de egoismo e un luxo ter unha persoa que che mime e cuide e che ofreza o resto dos teus días a cuidarte porque un xa non se vale de si mismo. Emocioname esta historia. Bicos

Anónimo dijo...

Canta dor produce saber que os que tanto nos quixeron xa non se lembran de nós, e canta dor saber que xa non saben quen son.
Canta crueldade.

un dress dijo...

angustiante a tua história.

e a minha agora também.

nada sei ainda do nosso amigo...

triste e preocupada, como estou.




.beijO

Raposo dijo...

Sentido e dramático post que chega a emocionar.
Parabens.

Lala dijo...

Terrible enfermedad, ojalá q no tengamos q sufrirla...

saludos!!

Ra dijo...

Estremecedor.
Abrazo

paideleo dijo...

Un dos acontecementos tristes deste ano foi a morte do meu avó Antonio que nos últimos tempos tiña tamén Alzheimer.
Dentro da tristura que trasmite o texto gustoume como o escribiches.
Déixoche o enderezo do posteo que lle adiquei ao meu avó.

http://leoeosseus.blogspot.com/2007/04/o-av-antonio-tivo-sa-vida.html

O Profeta dijo...

Para ti que me visitaste
Ao longo destes poucos meses
Ofereço-te uma prenda singela
Uma estrela de mil cores

Roubei-a ao firmamento
Deposito-a na tua mão
Para que neste Natal
Te ilumine o coração

Um Santo e Mágico Natal


Doce beijo

alexandrecastro dijo...

olá vizinha, como passei por aqui e não estava, aqui fica um beijinho

Mararía dijo...

Vermella, ando por aquí. Por si no nos encontramos, disfruta do fin de semana. Que sepas que non olvido as cousas, débesnos un relatiño ben quentiño, os teus seguidores continuamos a espera.

Un saúdo. ;D

rosa enriquez dijo...

Terrible perder a memoria. É a nosa esencia, somos nós mesmos.Unha persoa sen memoria é coma un caixón baleiro.Moi triste e duro para todos os que queren ao enferm@ e o necesitan. Un bico:)

L. M. Armas dijo...

Entrañable historia, muy buena como todas las que escribes.

Este blog es uno de mis preferidos por eso lo anexé al mío. Espero te des una vuelta por mi humilde morada.

Te dejo un beso navideño.

=D

Mar Arável dijo...

O amor também se conquista

nas janeiras

bjs

un dress dijo...

NAS












CER









de sangue ar musgo vento e água






:)*

Anónimo dijo...

Tremendo.
Puta enfermidade.
¡Ah! Veño do blog de Suso e, bueno, eu tamén estiven no Cine Olga de pequeno: sesión infantil, 1 peseta.
Polo que vexo xa somos moitos de Corme pola rede.

Mararía dijo...

Boas festas.

alexandrecastro dijo...

e voltei...para um beijinho de feliz 2008