jueves, 27 de diciembre de 2007

Celia.


Sonó el teléfono y una voz suave y mecánica pronunció mi nombre completo con entonación interrogante.
Al responder sí, soy yo!, la voz comenzó a relatarme un extraordinario suceso.
"Es usted citada como beneficiaria en un apartado del testamento de Dª Celia .....,como sujeto receptivo de una donación,teniendo en mi poder una caja que con su contenido le haré entrega cuando usted se presente con el D.N.I. que la acredite".
Al oír el nombre no caí quién era Celia pero nada más colgar el auricular mi memoria comenzó a unir recuerdos.No la tuve que obligar a trabajar demasiado,en breves momentos todo apareció.
Celia,natural de Lestemoño,trabajara en mi casa cuando yo era pequeña,me hacía tortillas francesas de azúcar,me tensaba las coletas y me cantaba canciones:
"Esta nena pequeniña,ten ganiñas de durmir, ten un olliño pechado e outro a medio abrir..."
"Bailaches Carolina.Baileí sí señor.Dime con quen bailaches.Baileí co meu amor..."
De poco más me acordaba,Celia se había ido,yo crecido y olvidado.Mis padres ya no están y lo poco que me contaron mis tías ya lo sabía.
Después de una hora de trayecto decidida y curiosa llegué al notario.Me presenté y él con una expresión de intriga me pasó a una sala donde me entregó la caja y me dejó sola.La caja de cartón envuelta en papel manila,a su vez contenía otra de hojalata,envejecida por el uso pero bella por el paso del tiempo,la lata de color verde y con dibujitos de flores-"Manzanilla La Leonesa"-impreso en un lado, no me era de todo desconocida.Al abrirla, las manos me sudaban y mi pulso ya no aguantaba tanto misterio,dentro envueltas en tela había una colección de mariquitas recortables con sus vestidos que yo tuve de niña, y un precioso broche plateado con azabache que recuerdo en la solapa de su abrigo de paño.
Lloré porque olvidara a quien tanto me quiso,lloré porque en tanto tiempo no recuerdo haberla extrañado.....................

24 comentarios:

Alexan dijo...

Aqueles fermosos recordos dos nosos primeiros afectos dunha forma ou doutra sempre se fan presentes, abrindose paso no noso presente. As veces esquecemos a persoas moi importantes en diferentes épocas da nosa vida, pero nunca é tarde para recuperalas.
Fermoso é tenro Post.
Unha aperta

Anónimo dijo...

Vermella, os meus parabéns máis sinceros por este relato. E dunha tenrura fermosísima, e o conta vostede do único xeito que é posible transmitir ese sentimento; dun xeito sinxelo con palabras redondas.

Unha aperta.

Pau dijo...

Foder, que relato máis precioso e emotivo nos traes hoxe.

Suso Lista dijo...

Por Nadal, afloran moitas cousas, que xa pensábamos olvidadas. Feliciano

Raposo dijo...

A vida tamén nos da sorpresas fermosas de cando en vez. Este precioso post recende moito a tenrura.
Parabens e feliz ano.

Son Unha Xoaniña dijo...

Fermoso texto vermella, e cheo de tenrura. Un nunca sabe quen nos ten afectuosamente no pensamento.
É verdade que che debo unhas recetiñas, pero teñoas que aprender eu primeiro, a da bica tiñas ti razón, faise coa masa do pan e engadense os outros elementos que xa che direi, desta semana non pasa, a dos amendoados téñolla que pedir a miña nai.
Unha aperta e feliz ano.

Ra dijo...

Felíz Todo, Vermella.

Chousa da Alcandra dijo...

Coido que todos che axudamos a abrir esa caixa...
Graciñas por compartilo.

Feliz aninovo dende Antas

Mararía dijo...

A caixa chegou a tempo. Bicos e un feliz ano.

O Profeta dijo...

Olhos abertos de espanto
A esperança renovada
Há um novo ano que anuncia
Os passos da felicidade na sua chegada

E porque gosto de ti
Companheira de viagem
Que a minha companhia
Não seja uma miragem

E porque tocaste o profeta
Com a delicadeza da tua terna mão
No abrir das minhas portas
Ilumino teu coração


Um mágico 2008


Um beijo de luz

Mar Arável dijo...



ONDE

O MAR

É INFINITO

NÃO SERÁ 2008



bjs

Mar e Lúa dijo...

¡Qué post más bonito! Bonito pero triste a la vez. Me ha encantado...
¿A quién no le ha pasado eso de darse cuenta de pronto de lo que alguien nos quiere gracias a un gesto o un objeto tan simple como una caja antigua?

Son esos pequeños momentos en los que vale la pena ser humanos

Unknown dijo...

me gusto...

BK dijo...

Un relato precioso, como todos los que salen de ti. Feliz año 2008!!!

A Conxurada dijo...

Unha historia ben bonita.

Apertas.

un dress dijo...

como se toda a tua infância passasse para sempre a ser outra...e outro o significado de amar.

como será possível tanto significar para alguém cuja existência estava quase...esquecida...!?

e que dor reconhecer quanto é tarde para retribuir um pouco desse amor!...

muito bela a tua história!
uma verdadeira história de natal! :)



beijO

L. M. Armas dijo...

Oh, Yo también te he extrañado. He extrañado leerte. Es siempre un placer inenarrable.

Feliz 2008. Miles de éxitos. Un beso y un abrazo enorme a la distancia.

rosa enriquez dijo...

Ola Vermella quero felicitarte o ano 2008 e facerche unha pregunta: Coñecémonos? ´Fago esta pregunta a raíz dun comentario que deixaches no meu blog. Un bico e moita sorte no 2008¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡:)

Lala dijo...

A veces olvidamos a quienes nos aman, lo importante es volver a recordarlos.

Que tengas un lindo año.

Saludos!!

Unknown dijo...

Parabens pola emocion que transmites tan vividamente, eu non sei si sera ficción, con iso digocho todo.....
parabens por deixarme pensativo durante toda a tarde, rememorando partes da miña infancia agochadas en sitios da memoria onde vou pouco ultimamente....
e por suposto que teñas o mellor ano da tua vida e que o seguinte o supere e asi sucesivamente ata que a ledicia non che deixe en paz.....bicos

Paz Zeltia dijo...

No sé si es ficción o realidad, pero poco importa. El relato me emocionó, me sacudió, se me humedecieron los ojos y erizado los pelitos!

el nombre... dijo...

vermella, a veces nuestra vida se plaga con tantas cosas, que no nos damos cuenta y cometemos pecados como el de no extrañar.
Digo "pecados", no en tono de moralina, sino en que el pecado lo cometemos con nosotros mismos: olvidar justamente aquellos que amamos y por quienes fuimos amadas

Anónimo dijo...

Hola amiga.
Entiendo esa congoja, que aunque no sea tuya (ignoro si tu eres la protagonista) transmites tan bien.
Eso es magia, Vermella, poder hacer sentir.
Gracias por hacerme sentir en esos días en los que todo se volvía oscuro.
Un fortísimo abrazo y mis saludos al de trece.

prometeo dijo...

Este relato me ha puesto los pelos de punta. Me ha encantado. Sabes llegar. El último párrafo es antológico... Cuantas veces se nos olvida a quien nunca nos olvida, tantas como olvidamos extrañas a quien nos extraña.
Delicioso niña, delicioso.