viernes, 15 de febrero de 2008

Expediente:G-AC-7397.


Nunca se adaptó al horario de aquí,tantos años amaneciendo antes que el sol y acostandose temprano pesaban demasiado sobre sus viejos hombros.
Al principio ya se le podía ver a las siete de la mañana paseando por el muelle,con sol y con lluvia,con el paraguas de compañero.Iba hasta el final,terminaba el empedrado y daba sus últimos pasos por donde se confunde el verde musgo de las piedras con el azul del agua.Volvía y compraba el pan,llegaba a casa,hacía café y pequeños "barquitos de pan" navegaban en su taza.
Desde que estaba solo la rutina era su día a día,convaleciente de un dolor del que no quería olvidarse,convaleciente de su soledad.
Cuando llegaba el verano las siete ya eran demasiado tarde y adelantaba su paseo una hora,casi siempre llegaba al muelle en el momento en el que el sol salía por detrás del castillo; a veces era testigo de historias que deconocía pero no imposibles de imaginar..........
Unos amantes salían a esa hora del hotel del paseo marítimo,un conocido regresaba a deshora,otro viejo como él paseaba un perro...
La ciudad de A Coruña enfrente siempre le ofrecía unos minutos de nostalgia,la Torre de Hércules a la derecha,el puerto de frente,la torre de control.Por momentos cerraba los ojos y se veía jóven,con la estatua de la Libertad dándole la bienvenida.Recordaba así cuando llegó a N.York,él que nunca antes había salido de la provincia,cómo le había impresionado todo,qué feliz había sido!
Un día mientras miraba el horizonte vio algo que no alcanzó a distinguir,en principio pensó que era una boya a la deriva,pero a medida que se acercaba el movimiento se acompasaba haciendo círculos en el agua.Se frotó los ojos y echó la culpa al Laxatin recetado por su médico,pero al abrirlos la figura extraña tenía rostro y facciones de mujer.No podía ser,nadie nadaba así,sumergirse y salir danzando,nadie podía ir y venir de aquella manera.
Se avergonzó y no dijo nada a nadie pero al día siguiente volvió,bajó a la playa y desde una roca se puso a esperar.
Apareció de nuevo,hoy el rostro era nítido,aquellos ojos azules,el pelo blanco y la sonrisa,aquella que le era tan familiar.Ella se aproximó a la roca y sin mediar palabra lo invitó a nadar.Él se descalzó,dejó su ropa en la fría piedra doblando el pantalón y colocando la camisa encima;en calzoncillos y camiseta imperio se lanzó al agua.
Nadie lo vio,nadie supo qué pasó,nadie lo echó de menos y sólo cuando el día seis aún no había cobrado la pensión,el director del banco lanzó la señal de alarma.
Encontraron la ropa en la playa, se hizo una investigación y al asegurar la doctora que estaba deprimido se zanjó el enigma con sólo unas demoledoras palabras en el expediente incompatibles con los sentimientos: Suicidio por depresión exógena postraumática.

29 comentarios:

BK dijo...

Hija mía, por que escribes siempre relatos tan tristes??
Si es que......
(muy bonito, de todas formas :))

O Profeta dijo...

A melodia do teu canto reverbera no tempo
A lonjura é o momento do abraço
O teu sorriso chegou ao meu silêncio
Solta palavra doce no espaço

Uma torrente de emoções para ti


Um mágico fim de semana


Doce beijo

alexandrecastro dijo...

nas suas palavras até a tristeza tem encanto...
beijinho

Anónimo dijo...

Mágica la comunión del cuadro de Lugrís (él siempre en lo suyo, tan propio) con la historia del expediente, tan evocadora.
Un día le escribí un poema a una sirena y se lo regalé:

EL ADIÓS DEL ARGONAUTA

Orfeo, no cantes,
déjame saltar por la borda,
abandono el Argos,
quedaos con el vellocino de oro,
quedaos con el mundo.
Jasón, escucha,
yo no tengo el mar
¿Quién lo tiene?
nunca será mío,
pero él me acogerá
para siempre.
Dejadme ir, amigos,
dejadme soñar
que esa melodía
que viene del agua
me llama a mí.
Si, me llama,
ya no soy argonauta,
ya no soy hombre,
ya solo soy de ella,
la que nunca me tendrá.
Adiós, mis amigos,
me voy a ahogar
en una sirena.

RAFAEL REYES
20/05/06

Bicos, amiga Vermella.

Suso Lista dijo...

Senón, ¿de que nacen as sirenas?

Pepe dijo...

me ha encantado.. aunque triste, lo marcaré para un dia de lluvia y una tazita de café XD

abrazoss

_::Sergio::_

Chousa da Alcandra dijo...

Nos códices de medicina forense ainda non incluiron como motivo de pasamento "o ser atraido por cantos de sereas"....

Ainda nos queda moito que aprender.

Miss.Burton dijo...

El amor también es un suicidio. El mas grande. Y consentido por ambas partes, que tiene su delito también...
Un besazo, es precioso¡¡¡

Mararía dijo...

Qué muerte más romántica, atraído por una sirena que bien podía ser su gran amor, que parece que reconoció al ver su rostro con nitidez y aquel pelo blanco.

Me encanta ....

un dress dijo...

de repente pensei que lia

marguerite duras...:)



na melancolia

no passeio alongado

no cheiro marítimo do ar

e finalmeente

na morte


[tão à flor da vista...




.beijO

Mar Arável dijo...

Pelo sonho é que vamos

em frente

até nunca mais

mas vamos

com uma flor

tambem nos teus lábios

Son Unha Xoaniña dijo...

Inda que é unha triste historia, encantoume.
Saúdos.

Mararía dijo...

Van indo, van indo. Gracias por preocuparte, Vermella. ;D

Unknown dijo...

Que tristes son los designios de la soledad, sobremanera cuando se es mayor.
Hermoso y sumamente triste tu relato, pero real, tan real, que parece estar viéndolo.
Un cordial saludo.

Mararía dijo...

Vermella, con ese relato que escribiches xa me dou por satisfeita, encantoume. Xa o votei.
¡Qué ben se te da ese xénero!

Se cambiásemos as duas de beirarúa nos tíñamos que xuntar, jajajaja.

Un saúdo. (Gustoume moito).

Nuevo Ícaro dijo...

Hola vermella, gustame moito este relato, últimamente non me deixei caer moito por aquí porque ando algo perdido, pero a ver si pouco a pouco...

Lapis-vermello dijo...

A foto mola, é o artigo é estupendo.Moitos saúdos

L. M. Armas dijo...

No tengo títulos, diplomas ni certificados. Jamás he ganado nada, ni siquiera una rifa, una tómbola, ni el Concurso de Glotones en el kinder. En el colegio siempre me elegían último cuando armaban los equipos de fútbol (siendo yo, incluso, el dueño de la pelota). Jamás nadie me eligió como su amigo secreto. Jamás nadie quiso formar grupo de trabajos conmigo. Jamás nadie votó por mí.

Pero por esas rarezas de la vida me acabo de enterar, ¡Oh my god!, que me han nominado en los premios Blogitzer Awards 2008 como Blogger Revelación del año… Así que, si quieres ayudarme a romper este nefasto maleficio de perdedor, de loser total, por favor vota por mí…

Vota por mí pe causita…

http://blogitzer.blogspot.com

Pau dijo...

Triste e traumatico pero fermosisima historia

Raposo dijo...

Aparentemente a historia é moi triste, pero quen sabe si detrás dese naufraxio non se agocha o amor e a felicidade. Quero crer que si.

Mar e Lúa dijo...

Fixéchesme lembrar un caso parecido do que oín falar... O dunha tal Alfonsina que tamén pensaran que se lanzara ó mar para acabar cos seus problemas.
O que a xente non sabía era que fora buscar novos poemas. Hai un día estiven lendo algúns tan bonitos coma este relato.

Noraboa, Vermella, e perdóame se te puxeches triste co meu último post. Mándoche un bicazo moi forte!

Anónimo dijo...

Que duro e que real é o pouso que queda despois de ler o seu relato, Vermella. Unha serea... unha depresión... e non fondo, neste mundo a ninguén lle interesa en verdade ó que lle pasou a un vello que esvaeceu. Expediente pechado. Autoxustificación satisfactoria.

Fermoso xeito de contalo. Unha aperta.

Alexan dijo...

Fermosa maneira de alcanzar os soños. Xa lle fixen caso e ataquei os malos, pero cada día é mais dificil distinguilos. No concurso de disfraces o loxico sería que vermella estivera de vermella. Grazas pola sua motivación que me levou de novo o blog.
Unha aperta

L. M. Armas dijo...

esto me ha encantado a sobre manera, aquí hay sentimientos profundos, drama, tristezas, y sentimientos que me atrapan...

Un besote

Paz Zeltia dijo...

Me gustó el relato. Lo malo es que ahora que me voy a la camita, me llevo ese poso de la vejez, la soledad, la tristeza y la muerte...

asbeirasdoarnego dijo...

esta wapisima a entrada, a verdade encantoume, bueno ando de propaganda, jeje, e de paso vendo blogs dos demais que non coñecía se queres visitalo meu a dirección é:www.asbeirasdoarnego.blogspot.com

Unknown dijo...

muy lindo, pero medio triston...

Fragmentos Betty Martins dijo...

____olá Vermella



texto delicado______pelo sofrimento


mas______muito bem escrito

PARABÉNS!







beijO c/ carinhO

O Profeta dijo...

Nos umbrais do pensamento
Mora o desejo no limite da razão
Roubando os segredos do corpo
Lançando ao vento a emoção

Uma rosa breve guarda a beleza
O amor é orvalho de feliz pranto
O horizonte é o começo do infinito
A chegada de uma onda é alegro canto

Convido-te a sentir o beijo da chuva


Mágico beijo