viernes, 18 de enero de 2008

Rebajas



Al mismo tiempo que en los supermercados "crecen"las estanterías de alimentos para animales y menguan las de legumbres al natural, el puesto ambulante de Basilio es víctima del caos.

Empezó trayendo libros de segunda mano, postales antiguas, recetarios de cocina, cromos de colecciones ,dedales y un sin fin de objetos del pasado.Desde hace unos meses su cuerpo se ha ido empequeñeciendo, los pómulos de su cara que antes realzaban su nariz griega, han dado paso a unos chupados huesos.Su carácter también ha sufrido el caos de su puesto, tanto te saluda con dos besos como te trata como si te viese por por primera vez; antes era fuerte como un roble, ahora es un castaño deshojado.

Encima de sus dos caballetes y su tablero de contrachapado vende los restos de su pasado;un álbum de fotos, una cartera, un juego de café, un llavero y un reloj formaban parte de su mercancía del martes. Un cartel que decía -Rebajado-era el soporte que adornaba sus pertenencias, al identificar el reloj le pregunté:

-¿Basilio, no es el tuyo?.

Y me contestó si, y como yo rebajado.................

25 comentarios:

Lapis-vermello dijo...

Gústame moito este blog. Moitos saúdos

A Conxurada dijo...

É unha historia moi triste, e o cadro de Castelao...encántame.

Raposo dijo...

Historia de un de tantos perdedores que recorren as nosas cidades.
Apertas.

paideleo dijo...

Esperemos non chegar ao caso de Basilio.
Non coñecía o cadro de Castelao e gustoume.

Paz Zeltia dijo...

home, raposo, "perdedores", "perdedoreeees", se lle cadra non é o caso, a non ser que te refiras á saude, á memoria... a vellez casi sempre nos entristece ainda que alguns casos dannos esperanza de sser nos asi algun dia. Non é o caso de Basilio :(

BK dijo...

Este relato y el de Celia son preciosos a la vez que tristes. Que pena!!

Chousa da Alcandra dijo...

Hai que ver canto aprendo!. Eu tampouco coñecía ese cadro de Castelao...

Chousa da Alcandra dijo...

...semella o "meu" castiñeiro a día de hoxe.

Anónimo dijo...

Hai xente que non ten nin para vender de rebaixas, habelos hailos... seica, disque...

Unha aperta.

São dijo...

Gostei da foto e a história tocou-me fundo!

Unha aperta, amiga!

L. M. Armas dijo...

A mí me encantan los libros de segunda, como que son algo añejos y tiene un aura distinta...

Por lo demás, me gustó la narración. Un beso.

Pau dijo...

Ben podería ser unha metáfora de como o comercio grande se esta a comer aos comercos de toda a vida

Miss.Burton dijo...

QUÉ PUTADAAAAAAAAAAA¡¡¡¡¡¡¡ Basilio es víctima de la puta sociedad esta de mierda. Ese hombre necesita una inyección de amor, y tu lo haces, se la inyectas en vena con tus palabras. Espero que Basilio no se rebaje del todo, y se venda a esta vida de mierda por cuarto y mitad. No lo merecería, ni él, ni nadie.
Un besazo fuerte, guapetona, es triste.. pero pasa, vaya que si pasa...

Mar e Lúa dijo...

Que historia máis triste! Cada vez queda menos sitio para as persoas neste mundo de comida para cans...

Espero que Basilio teña moita sorte e pronto volva colgar ese reloxo no seu pulso

São dijo...

Hey, tudo bem?
Unha aperta.

un dress dijo...

tragicómica a tua história...

como um castanheiro nú de invernos

mas que renasce.

se também um homem assim pode

renascer

é o que me pergunto!





.beijO.

Son Unha Xoaniña dijo...

É unha triste historia dun de tantos perdedores quen andan polas nosas rúas, sería interesante coñecer a súa historia persoal.
Un saúdo.

Mararía dijo...

Qué sensación de baleiro!!

Nuevo Ícaro dijo...

Un blog fascinante,gracias por estar ahí,creo que yo tambien voy hacer algo.

São dijo...

Bom fim de semana!

el nombre... dijo...

Es bien triste este post, Vermella. Pero "nunca es triste la verdad, pero no tiene remedio".
Mil hipotesis se me cruzan después de leerte...¿qué le habrá pasado a esta persona para derrumbarse así?
es que a algunos seres la vida les es tan cruel? o es que el sol sale igual para todos, y habemos quienes resistimos menos y/o más?


me quedo pensando....


Mil besos, demoradísimos, lo sé.

A Conxurada dijo...

Tes o teu agasallo no meu blogue, tamén é un post triste, pero noutro senso, xa me dirás que che parece.

Alexan dijo...

O pasado sempre haberia que vendelo rebaixado.
Un saúdo

São dijo...

Venho agradecer-te o teu precioso apoio, amiga!

Suso Lista dijo...

No reló está encerrado todo aquel tempo pasado.