lunes, 24 de septiembre de 2007

Oficio en extinción



Retrato de Armand Roulin. V.Van Gogh.
Susane Valadonp. Toulouse Lautrec.
Todos conocemos una larga lista de profesiones que ya no existen o que están dejando de existir.En esa lista yo nunca habría incluido "maquillador funerario".
Celso casi nunca le dice a nadie a qué se dedica,-la gente muestra desconfianza y miedo ante mi oficio-,me dijo.Cuando un muerto llega a sus manos lo primero que hace es quedarse a solas con él,pone música escogiéndola según la edad y otros detalles ,que antes con mucho tacto sonsaca a la familia.A veces su trabajo es sencillo porque conoce al muerto de vivo y eso le facilita mucho.
Después de escuchar juntos la música, lava e hidrata la cara,si es mujer le da algo de color y si es varón procede al afeitado o recorte según proceda.Un toque sutil y sobrio en los labios,corrección del rictus y peinado.Suele pedir una foto a los familiares pero me confesó que cuando no la tiene se inspira en los retratos de Van Gohg para ellas y en los de Toulouse-Lautrec para ellos: impresionismo puro.
En lo suyo es tan bueno que a veces lo llaman de otros tanatorios y maquilló para la "despedida" a más de un relevante.Un oficio en extinción porque ahora la moda es cerrar la caja-me dijo.

12 comentarios:

Pau dijo...

É unha de esas profesións que un non se explica como alguén pode chegar a exercela. Resulta dificil de entender o meu ver

Suso Lista dijo...

E moi interesante a xente de este oficio que sempre houbo nos pueblos.

Anónimo dijo...

Agora, co da cremación ou incineración, este chollo vai ao carallo.
Eu, a pesares de ser galego, son dos que da "parafernalia" da morte non quero saber nada.
Defendo a teoría de que os corpos mortos deberían pertenecerlle ao estado, que mediante una Axencia Estatal debidamente controlada e auditada, faría uso de eles para investigación clínica e transplantes. Pareceme increivel que alguen, polo feito de ser cuñado, curmán, noivo, mulher ou home dun morto podase negar a doar os organos que poderían salvar unha vida. Isso debería ser obrigatorio.
Claro que no medio hay muita xente a vivir da morte. Funerarías, flores, Axuntamentos, etc, etc.
Morrer e demasiado caro para ser un paso natural.
Saudo, amiguiña, e disculpa o meu discurso.

A lareira de Santiso dijo...

Ola! gracias por achegarte á Lareira, así descubro este teu recuncho. Meu pai ten, entre os seus moitos traballos, enterrar aos mortos. Para el é un choio máis, pero cando ten que cambiar restos dun lugar a outro e atoparse cara a cara coa morte...algo aí lle ten que remexer por dentro. Hai que valer, como din os vellos!
Unha aperta!

Anónimo dijo...

Curiosa elección de referentes a do seu amigo. Coido que aínda lle queda choio dabondo, polo que eu sei a caixa só se pecha ao final...

Mar Arável dijo...

A VIDA É UM CICLO DE MARÉS

É POR ISSO QUE ARDEM OS CORPOS

JUSTAMENTE

NA MEMÓRIA DO LUME

EM BELAS CABELEIRAS

PORQUE SOMOS CINZAS ADIADAS
E VIVEMOS FELIZES
NA ESPERANÇA DO FOGO

O NU QUE RESISTE PELO TEMPO FORA

ENTRETANTO
NÃO DEIXAMOS MORRER OS NOSSOS MORTOS

Mrs.Doyle dijo...

É sen dúbida unha profesión curiosa onde as haxa...

un dress dijo...

gosto dessa encenação

da música sobretudo

.tão belo...!

mas também

dessa encenação da morte

dos precários gestos

últimos...




beijO

rosa enriquez dijo...

Vaia, eu non valería para un traballo así¡ De todos os xeitos penso que cando unha persoa morre a donación de órganos é o mellor que se pode facer. Mellor que enterralos ou incineralos directamente.Bicos¡

Mararía dijo...

Teño un familiar albanel, que de vez en cando o chaman para facer algún nicho no cemiterio o ampliar algún xa feito. Contoume que, nunha ocasión, cando estaba traballando, acércouselle unha rapaza do pobo e pediulle si podía darlle un óso, que estaba estudiando enfermería e o necesitaba. Doullo. Estraneime por tal feito, e díxome que normalmente era o cura a quen se lle pedían os ósos. Quedei alucinada.

Pensando, pensando, era bó avisar os centros de estética para que solicitasen as cabezas dos finados, así poden practicar o asunto do maquillaxe. E ademáis poden aproveitar o cabelo para facer perrucas.

A familia supoño que non ten idea desto.

TXARI dijo...

a morte dos artesáns, a cultura do brato, doado e sem cargas...tratar cos mortos é algo que co costume vas aceptando, é um processo da vida, disque...isso sí sempre que o morto sea alheo...

Ana Bande dijo...

Toc, toc, ¿pódese pasar? Se hai de verdade alguén especializado en maquillar artísticamente aos mortos apúntome, eso si, logo que aproveiten os restos no que se poida,nada de quitar espazo aos vivos.